These Circumstances

Willy De Sauter (°1938, België, woont en werkt in Tielt) onderzoekt in zijn beeldhouw-, teken- en schilderkunst de essentiële elementen van lijn, vorm en kleur. Zijn artistieke praktijk, in constante relatie met architectuur, is een uitnodiging om van dichtbij te observeren. Hij brengt schilderen terug tot de essentie door verf monochroom aan te brengen op een vlakke ondergrond. Zijn op de vloer gelegde houten panelen, waarvan de unieke kleuren het resultaat zijn van een intuïtief mengsel van krijt en pigment, functioneren als een negatieve spiegel van de wereld, waardoor twee etherische rechthoeken ontstaan. Zijn werken op papier, gedeeltelijk ingekleurd met pastelkrijt, zijn verspreid tussen de ruwe betonnen zuilen van de Fondation CAB-ruimte. Een duidelijke lijn verbindt steeds de twee kleurvlakken en verdeelt de pagina in twee. Alleen de bovenzijde van het papier is aan de muur bevestigd, waardoor het zachtjes naar buiten krult en er een spanning ontstaat tussen beide oppervlakken. De Sauter vervolgt deze serie door gedeeltelijk gelakte en geschuurde messing en koperen platen te onderzoeken op hun reflecterende eigenschappen. Doorheen zijn aesthetische benaderingen slaagt hij erin de formele eenvoud in evenwicht te brengen met theoretische diepgang. Zijn minimalistische aanpak laat materie, licht, stilte en kleur voortdurend interageren en zo zichzelf onthullen.

(°1973, Leuven) die woont en werkt in Brussel, focust op de representatie van licht en daarbij ook onze perceptie van ruimte en kleur. in haar tijdelijke installaties. Haar spiegelwerk, tentoongesteld op de binnenplaats, stelt onze waarneming in vraag en vermenigvuldigt onze zichtpunten. Het is moeilijk om een spiegel te zien eerder dan de steeds veranderende weerspiegeling van het licht erin. ‘RGB’ bestaat uit grote, zware platen van onbehandeld rood, groen en blauw plexiglas die over elkaar heen liggen. Door hun gewicht, en niet als gevolg van ingrepen van de kunstenaar, buigen de enorme platen en vervormen zo de reflectie van de kijker. Billet analyseert de correlatie tussen de objectieve en meetbare realiteit van monochrome werken en hun subjectieve perceptie en waarde. Haar werken reflecteren op de onmogelijkheid om de processen van zintuiglijke waarneming te objectiveren.

Katinka Bock (°1976, Duitsland, woont en werkt in Parijs) maakt sculpturen, performances en installaties die vaak voortkomen uit in-situ onderzoek. Door de fysieke en materiële eigenschappen van een bepaalde plaats te onderzoeken, verkent ze ook de historische, sociale en politieke lading ervan. De materialen waarmee ze werkt, gekozen vanwege hun fysieke eigenschappen, zijn onder andere klei, zand, steen, krijt, hout, metaal, water en lucht. Haar installatie ‘Palermo’ dateert uit 2016 en is geïnspireerd op een gedeconstrueerd balkon in de Italiaanse stad. Het werk wordt hier in een nieuwe context van Fondation CAB gepresenteerd. Dit werk in arduin en metaal is kenmerkend voor Katinka Bocks praktijkt, die uitgaat van concrete referenties enhaar relatie tot materialen, gebaren, vormen, ruimte en tijd, en zich tegelijkertijd openstelt voor iets veel minder tastbaars, gekoppeld aan noties van afwezigheid en immaterialiteit.

Het werk van van de Nederlandse kunstenaar Manon de Boer (°1966, Kodaikanal, Indië, woont en werkt in Brussel) schommelt tussen afstand en intimiteit. Haar video’s werkt met de ervaring van tijd, of wat er gebeurt als tijd ons overkomt. ‘The Untroubled Mind’ (2016) verkent verveling en vrije tijd. In deze stomme film legde ze de verrassende interventies en constructies van haar zoon vast zoals ze die aantrof in haar huis over een periode van drie jaar. Aan elkaar geplakte, opgestapelde, gerecycleerde, met elkaar verbonden of verspreide, vaak enigszins verborgen objecten werden vastgelegd met een 16 mm Bolex amateurcamera die opnames van 20 seconden maakt (de maximale filmtijd door de camera handmatig op te winden). Een film van sculpturen, opnames van tijd die spelend werd doorgebracht.

Het werk van Céline Mathieu (°1989, België, woont tussen Berlijn en Brussel woont), is sensorisch en conceptuuel. Het is vaak beïnvloed door de ruimte en de condities waarin ze wordt uitgenodigd. De tekstuele componenten van de tentoonstelling worden opgenomen als een actief onderdeel van het werk. Hier belicht de ze de geschiedenis van het gebouw van de Fondation CAB, oorspronkelijk een opslagplaats voor kool en daarna een dansrepetitieruimte voordat het de tentoonstellingsruimte werd die het nu is. Een mijnwerkersontbijt bestond vroeger uit een rauw ei dat in een biertje werd gebroken, met een shot whisky ernaast. Mathieu’s imitatie werd gemaakt door de sculpturale kunde van andere kunstenaars in te ruilen voor het schrijven van applicatieteksten voor hen. Gevonden beelden van een balletexamen tonen de ambigue dromerigheid van de dans leerkracht en ballerina’s die zich ieder in poses strekken, alvorens een synchronse performance af te leveren. Op een handgeschilderde plexi plaat staat een gevonden citaat over fruit dat niet opgegeten kan worden. De deur naar de opslag van de tentoonstellingsruimte wordt opengelaten als sculpturaal onderdeel van de installatie.

(°1935, Mechelen – °2003, Antwerpen) was een leidende figuur in de Belgische avant-garde die in zijn werk elementen van schilderkunst, beeldhouwkunst, fotografie, werken op papier en performance art combineert. Zijn kunst benadrukt, door middel van een doelmatige en experimentele beeldtaal, het belang van kleur, textuur en ruimtelijke ervaring. Tussen 1960 en 1967 creëerde Mees een serie industrieel vervaardigde kant en neonlichten in verschillende platte en driedimensionale composities, getiteld ‘Lost Space’. In 1983 hergebruikte hij de titel ‘Lost Space’, waarbij hij zijn locatie-specifieke variaties van gekleurd vloeipapier, metalen platen en aan de muur geprikte stroken papier beschouwde als een ander soort ‘verloren ruimtes’. Sommige van deze gefragmenteerde werken lijken op tweedimensionale schilderijen, terwijl andere stukken als het ware vrij op de muur zweven. Om dit ensemble compleet te maken leunen vier gepolijste aluminium elementen symmetrisch en repetitief tegen de muur.

Als lichtkunstenaar verkent Johanna von Monkiewitsch (°1979, Italië, woont en werkt in Keulen) de fundamentele aard van het licht zelf. Ze onthult de essentie van licht door een verscheidenheid aan media te gebruiken, die allemaal gebruikmaken van licht om beeld te creëren. Haar werk is doordrongen van lichtheid in elke zin van het woord: gewichtloos schuim, lichtstralen en fijngevoeligheid. In het werk ‘Orosei I’ (2022) wordt het licht onderbroken door een blok schuim voordat het de muur bereikt. Bij de ingang, ‘Blue/7‘ (2023), zijn de neonlichten die het gezicht van de toeschouwer oplichten uitgelijnd tegen een blauwe achtergrond, die een stukje hemel of een gat in de muur suggereert. Door de verschillende sferen van de ruimte met de bezoeker te verbinden, zet Monkiewitsch niet alleen aan tot nadenken over de aard van de media, maar bestudeert ze ook nauwgezet de eeuwige kloof tussen beeld en werkelijkheid.