Collaboration — Brussel

RON GORCHOV & OTIS JONES

From 14/01/2021 to 27/02/2021

In de jaren zestig, tijdens het hoogtepunt van het minimalisme, kaapten Ron Gorchov en Otis Jones het discours omtrent de zuivering van het object, om een nieuwe vitaliteit in het schildersdoek te blazen. Ze vormden expressieve ruimtes waarin abstracte vormen – soms geometrisch, soms biomorf – tot leven komen langsheen het ritme van elementaire kleurenpaletten in steeds onverwachte combinaties. De tentoonstelling geeft een overzicht van de trajecten van deze twee kunstenaars wiens kunstpraktijk aan het begin van de 21ste eeuw op een consistente manier evolueerde, maar ook receptief bleef voor verandering.

Ron Gorchov (1930-2020) vestigde zich in de jaren 1950 in New York, waar de spanning tussen de bolle en de concave hoek begon te onderzoeken, als een daad van verzet tegen de “ad hoc aanvaarding van de rechthoek”. Hij maakte zijn eerste “zadel” in 1967 en presenteerde in de loop van zijn carrière ontelbare variaties van deze gebogen structuur, subtiel naar de toeschouwer toe gekanteld. Terwijl hij streefde naar “het creëren van een nieuw soort visuele ruimte”, werd Gorchovs praktijk sterk beïnvloed door zowel Joan Miró’s surrealisme, als door Mark Rothko’s colour field painting. Zijn werk inspireerde een generatie kunstenaars die schilderkunst trachtten te vernieuwen, en die nieuwe manieren om het picturale vlak te benaderen, verkenden. Eén van deze kunstenaars was Otis Jones (°1946), wiens reductionistische doeken hier in dialoog met Gorchovs raadselachtige en viscerale werken worden getoond. Individueel opgehangen of sculpturaal gestapeld om vrijstaande zuilen of portalen te vormen, lijken Gorchovs “zadels” – net als de houten structuren die aan de basis liggen van Jones’ doeken – op schilden of totems die het platte vlak van een muur overstijgen. De iconische gestapelde structuren van Jones refereren naar vormen die hij op bouwplaatsen aantreft, waar hij op intuïtieve wijze, eerder dan berekend, stukjes hout verzamelt en samenstelt. Naarmate zijn praktijk evolueerde, kregen Jones’ structuren afgeronde en onregelmatige randen waaraan hij drumvel-achtige stof bevestigde. Deze werken zijn zowel schatplichtig aan de Afrikaanse maskers (waar hij een fervent verzamelaar van was), als een eerbetoon aan zijn geliefde Bauhaus.

Gorchov en Jones verzetten zich radicaal tegen het concept van “perfectie” dat toen heerste in de kunst, en aarzelden niet om het creatieve proces zichtbaar en tastbaar te maken in werken, onder meer door toeval en toeval te assimileren. Bij Gorchov gebeurt dat door toevallige druppels verf ongeroerd te laten, alsook door de randen van het doek frontaal vol te nieten, resoluut botsend met de penseelstreken. Op zoek naar “spanning, een vreemdheid die zich organisch ontwikkelt” onthult Jones de textuur en de dikte van de verf door te spelen met gelaagdheid, of net met het uitwissen van kleurlagen. Vormen worden gereduceerd tot hun essentie, het schilderij wordt een overblijfsel. De lijm die de houten platen bij elkaar houdt, herinnert aan de horizontale positie van de werktafel. Deze tactiele en ambachtelijke dimensie wordt verder versterkt door een overdaad aan nietjes die de contouren van de doeken krampachtig afbakenen. Deze nadruk op het maakproces van een beeld voedt de lichamelijkheid die uitgaat van de taal van de twee kunstenaars. “Schilderen gaat over het oppervlak”, herinnert Gorchov zich. Het is dan ook vanuit het doek dat kleur, vormen en volumes zich vermengen tot een geheel dat zowel harmonieus als dissonant is.

In collaboratie met MARUANI MERCIER & SORRY WE’RE CLOSED

 

Informatie 

Fondation CAB

32-34 Rue Borrenstraat

1050 Brussels

Belgium

info@fondationcab.be
+32 2 644 34 32

Woensdag – Zaterdag 12 – 6pm